Czy porażka może być sukcesem? W świecie, który nie wybacza potknięć i upadków? Jak mieć ten dystans i balans? Jak pogodzić te dwa światy, które tak naprawde się przenikają i bez porażki nie ma sukcesu?

Gdy myślę o przekraczaniu granic to wiem, że miałam z tym problem dlatego, że nie potrafiłam stanąć za sobą i tego zakomunikować. Pamiętam, gdy w dzieciństwie każda moja próba wyznaczania granic była kwitowana komentarzem o złym zachowaniu. Może też tak masz?

Przygoda z rozwojem doprowadziła mnie do patopozytywności, nadużywania siebie i braku autentyczności i spójności. W procesie zmian odkrywałam siebie głębiej, gdzie zrozumiałam, że to czego nie lubię w sobie, czego nawet nie chcę widzieć, ma być ukochane, aby odrodzić się do życia w prawdzie ze sobą. I wtedy poztywynosć płynie z głębi miłości, a nie jako wyuczone afirmacje.

Gdy pomyślę o tym, gdzie byłam w swojej głowie pół roku temu, a gdzie jestem teraz, to rozumiem, że najważniejszych krokiem w zmianie własnego życia jest akceptacja i zaufanie, że wszystko dzieje się dla mojego dobra.

Obfitość niejedno ma imię... I doceniam piękno obfitości w codzienności, w tych małych rzeczach, zachwycając się że do mnie przychodzą.

Wdzięczność niejedno ma oblicze... Często warunkujemy wdzięczność, czyli jak będę wdzięczna, to moje życie się zmieni na lepsze. A to nie o to chodzi. To warunkowa wdzięczność, która nie prowadzi do zmian.

Złapanie dystansu i akceptacja tych najtrudniejszych rzeczy, które nam się w życiu wydarzają, jest najpiękniejsza lekcją uczenia się wewnętrznego spokoju

Niesamowite, jak bardzo boimy się czasem być w ciszy. A cisza to muzyka naszych myśli. Daj sobie przestrzeń na ciszę, a usłyszysz głos swojej duszy....

Powtarzam to jak mantrę, bo to mi daje wewnętrzna MOC do stawiania się do życia każdego dnia....

Gdy dorosła kobieta jest dziewczynką to jest taki galimatias, że trzeba sie nieźle nagimnastykować, aby to wszystko uporządkować. Wiem to najlepiej, bo mała dziewczynka tak mi w życiu porządziła, że teraz sprzątam ten bałagan... Cenna lekcja o tym, jak dotarłam do swojego wewnętrznego świata, aby się w końcu w nim poukładać.

Czasem trzeba wysiąść z życia, aby to życie poczuć i podoświadczać prawdziwie i autentycznie....

Moja relacja z Bogiem była całe życie na zewnątrz. Tak uczy nas świat, uważając to za jedyną słuszną opcję. Zwracanie się do Boga zewnątrz... A przecież Bóg jest we mnie, jest częścią mnie i modląc się do niego tak naprawdę najbardziej słuszną dla mnie opcją w tym momencie życia w którym jestem, gdy przeszłam przez kościół katolicki i protestancki, jest modlenie się do siebie, do swojego boskiego światła, które jest światłem Boga we mnie, gdzie łączę się ze swoim jestestwem i "Jam jest", o którym mówił Jezus

Niesamowite, jak bardzo to jedno zdanie, które wprowadzam życie zmienia jego jakość w każdym obszarze.

O macierzyństwie z mojej perspektywy, czasem szczęśliwe, czasem mocno umęczone, ale tak naprawdę odczarowam je fał samej siebie i jest prawdziwe...

Gniew i złość... Gdzie to we mnie, aby było wyrażone? Ukrywane emocje niszczą od środka, niewyrażone emocje prowadzą do frustracji. Tak mało soe o tym mówi, a tak twgo potrzebujemy. Szczególnie kobiety, aby bez wstydu i leku pokazać ten dziki wqrw, które jest potężną siłą sprawczą!

Nie ma nic cenniejszego niż dawanie wartości sobie samej i nie ma nic trudniejszego, niż się tego nauczyć....

Zamroziłam swoje ciało, aby nie czuć... Przez całe lata, przez całe życie, aby nie wyrażać siebie prawdziwie i autentycznie, bo było to tak inne od oczekiwania otoczenia...I tak odkrywam siebie na nowo

Wiem, że nazywanie siebie złodziejką to naprawdę nadawanie wibracji, których w swoim życiu nie chcę. Jednak jak to w końcu wybrzmiało, to zrozumiałam, że okradam samą siebie z czegoś najbardziej cennego, a rozdając na prawo i lewo to co najcenniejszą tracę najcenniejszą osobę - siebie...

Czy kobiety żyją z piętnem gwałtu? Tak, takie jest moje zdanie. Niesiemy to po naszych przodkiniach, to jedna część twgo, co czuję, a druga to fakt, że cały czas przekraczane są nasze granice... Nie mamy przestrzeni takiego bezpieczeństwa, aby w pełni wyrażać siebie swoją kobiecość.

Odkrywanie wolności jest procesem, który wyzwala sprawczość, wiarę w siebie, prowadzi do niepodległości. Wtedy czujemy w sobie MOC boskiego jestestwa...