Wychowałam się w religijnej rodzinie, chodziłam do kościoła, modliłam się i starałam, żyłam tak pod dyktando rodziców. Ale często nudziło mnie to. Kiedyś, gdy złamałam nogę, zaczęłam rozmyślać o cierpieniu Jezusa, i że to dla mnie. Była już we mnie wtedy tęsknota za żywą relacją z Bogiem. I zapragnęłam żyć dla Niego, zadeklarowałam to. Bóg zaskakuje mnie zawsze tym, jak odpowiada na moje modlitwy – po swojemu, lepiej i na ogół… niezgodnie z moim planem. Tak było z moim mężem, wspólnotą, dziećmi, domem… Wciąż mam pasję do dzielenia się ewangelią i uczę się bliskich relacji, dawania świadectwa.

W moim życiu nie było nic fantastycznego ani dramatycznego, ale Bóg wykorzystał taką lukę: po co żyję, dokąd zmierzam? Gdy zajrzałam do kościoła z moją mamą, dopiero nawróconą, wiedziałam, że za drugim razem… już tam zostanę. I tak się stało, ten zbór stał się moją drugą rodziną. Ale zajęło więcej czasu, żebym oddała swoje życie Bogu, a jeszcze później doświadczyła chrztu w Duchu. Po pięciu latach służby tam Bóg dopiero zbudował fundament dla mojej dalszej drogi i powołania: „kocham cię taką, jaka jesteś”. Dziś nadal pracuję z bezdomnymi i uzależnionymi, i uczę innych, jak to robić.

Potknęłam się o własne sposoby na życie. Zobaczyłam, że powtarzam historię moich rodziców, których oceniałam bardzo surowo. Jako dziecko szybko straciłam wiarę, że świat może być sprawiedliwy. Dobrze znałam Stary Testament, ale nie docierała do mnie ewangelia. Nie chciałam znać miłosierdzia. Ani wobec innych ludzi, ani wobec… siebie. W końcu jednak, po latach, byłam tak zraniona i pogubiona, że… przeprosiłam Jezusa. Oddałam mu wszystko, ale w zamian dostałam nowe życie. Weszłam nad przepaść po cienkiej lince. Zaczęły się cuda, przebaczenie, uzdrowienie relacji i inne przełomy.

Za fasadą udanego życia, pełnego sukcesu, kryje się tak naprawdę cierpienie duszy i tęsknota do Boga. Byłam studentką, gdy rozpadł się mój związek. Pustkę po nim chciałam zagłuszyć życiem kobiety wyzwolonej. Nic nie może mi się stać – myślałam. Skończyło się niechcianą ciążą i aborcją. Jak się okazało, z grona imprezowego zostałam sama, znajomi się odsunęli. Wokół mnie zaczęli się pojawiać ludzie wierzący. Pokazali mi miłość Bożą i niezwykłą mądrość, pokorę, niezłomność. Zrozumiałam, że jestem spętana przez Złego, nawróciłam się. Jednak całkowita, dogłębna przemiana przyszła później, w szpitalu, gdy czekałam na usunięcie nowotworu…

Jako dziecko nauczyłam się, że Bóg za dobre wynagradza, a za złe – karze. I raczej spodziewałam się tego drugiego. Dziś bojaźń Boża nie jest już dla mnie strachem, ale pokorą i oddaniem. On jest dobrym, kochającym, łaskawym Ojcem. Zrozumiałam to na drodze wielu doświadczeń, bo jestem uparta. Musiałam odpowiedzieć na trudne, mocne i poruszające pytania: czy masz pewność zbawienia? Czy wierzysz, że Bóg cię kocha? Oddałam życie Jezusowi i później przez lata wielokrotnie doświadczałam Bożej miłości, także jako samodzielna (nie lubię słowa „samotna”) matka. Mam wszystko, czego potrzebuję.

Gdy moja młodsza siostra się nawróciła, widziałam w tym sektę, byłam sceptyczna, wręcz wojująca. Mimo to pojechałam na obóz chrześcijański, gdzie... doświadczyłam Boga. Za namową siostry zgodziłam się, aby ktoś pomodlił się o moje uzdrowienie. To było kilka słów o zdrowiu. A ja zaczęłam płakać. I nie przestawałam. Po dwóch dniach ochrzciłam się. Następne lata były czasem wzrostu i... wygranej walki z lękiem, demonami. Stałam mocno na Słowie Bożym. Nie wyobrażam sobie, gdzie bym była (i czy w ogóle bym była) w swoim życiu, gdybym nie spotkała Jezusa. On jest fundamentem i prowadzi mnie.

Chodziłam do kościoła, lekcje religii, różaniec… Życie się toczyło, założyłam rodzinę. Ale w tym kościele, a nawet w rodzinie, gdzie był ksiądz, brakowało radości, Ducha. Mijały lata. I spotkała mnie osobista tragedia. Trudno o tym mówić. Zostałam z tym sama. Ale zaczęli pojawiać się ludzie jak Boży posłańcy, tylko tacy. W kościele protestanckim spotkałam ludzi uśmiechniętych, szczęśliwych mimo przeżytych tragedii, śpiewających takie pieśni, że serce się raduje. Mówili o Bogu, który zmienił ich życie. Poznałam Jezusa i to jest piękne! Zaczęłam inaczej postrzegać ludzi, z miłością.

Wychowywałam się według wartości chrześcijańskich, ale nie doświadczałam obecności Boga. Za to była pustka, strach, niepewność. Przed maturą zaczęłam modlić się o swoje życie, chciałam, żeby On naprawdę mi się objawił. Zaraz na początku studiów trafiłam na kurs ewangelizacyjny. Spotkałam ludzi, którzy Go znali. Po poznaniu ich świadectwa stanęłam przed wyborem: czy przyjąć Jezusa jako Pana i Zbawiciela? I zrobiłam to. Leżałam w takiej "bańce pokoju" przez godzinę. Nowe życie zaczęło się od tego, że lęk, towarzyszący mi od lat, zniknął. Bóg zmienił mnie, nauczył słuchać i… służyć.

"Nic nie działało, więc sięgnąłem po Biblię". Opowiada Tomasz Sypniewski.

„Nadłamanej trzciny nie dołamie” – Anna opowiada o tym, jak Bóg podtrzymał i odmienił jej całe życie. "Od Małgosi, gdzie oddałam życie Jezusowi, wracałam jak na skrzydłach. Wypełniła mnie Boża miłość - to było więcej, niż wtedy potrzebowałam. Wszystkie moje problemy wydały mi się... nieaktualne". Była zgnębiona przez męża alkoholika, bez siły i nadziei. Ale to na szczęście tylko początek historii; dalej, dzięki Bogu, było tylko lepiej.

"Robiłam wszystko, żeby Bóg nie miał do mnie dostępu. W tym buncie przeszłam przez całe swoje życie, przez małżeństwo... Byłam bankrutem, ale nie chciałam się nawet przyznać do tego, że potrzebuję pomocy. Aż usłyszałam słowa: Ewka, bez Boga sobie nie poradzisz. Rehabilitant powtarzał mi to przez trzy tygodnie..." Jeśli znasz osobę podobnie upartą, to jest historia dla niej!

Jakub opowiadał o odczuwalnych spotkaniach z demonami. „Nagle znów, jak poprzednio, poczułem się sparaliżowany. Kątem oka zobaczyłem czarną, zakapturzoną postać. Jej przekaz był niewerbalny, ale wyraźny: – . – A ja przecież miałem obsesję, żeby poznać prawdę. Nie skusił mnie pieniędzmi ani kobietami, bo ja nie miałem z tym problemu…”.

"Mój brat nawrócił się i wykorzystywał każdą okazję, żeby mówić nam o zbawieniu. Moja pierwsza reakcja: «Chłopcze, coś ci się stało! Przecież żyjemy normalnie, a co po śmierci – to zobaczymy…» Ale taka bliska, osobista relacja z Jezusem – to mi się wydało jakieś nadmierne. Jakiś czas potem poprosiłam Boga, żeby przyszedł, jeśli jest. Doświadczyłam prawdziwego SPOTKANIA z Bogiem. Przepraszałam Go. A on powiedział: «To nic…» To był najważniejszy dzień mojego życia”.

"Nawróciłam się jak byłam dziewczynką, niespełna trzynaście lat. Mimo wszystko byłam świadoma i zrobiłam to na poważnie… Dziś myślę, że najlepszą rzeczą w życiu z Bogiem jest, po pierwsze, Jego interwencja w sytuacjach beznadziejnych, na przykład u ludzi, o których się wstawiam, ale jeszcze bardziej to, że Duch Święty w nas potrafi nas przekształcić na obraz Chrystusa. To jest mega proces! Najbardziej smakowita podróż zaczęła się, kiedy dzięki Jezusowi zaczęłam pozbywać się swojej starej, egoistycznej natury."

"Moi rodzice byli i są wierzący, ale to nie znaczy, że ja też musiałem… Byłem nastolatkiem, 16-17 lat, kiedy zadawałem sobie pytania, jak to moje życie ma wyglądać. Różne chrześcijańskie obozy, spotkania… podobały mi się, ale miałem poczucie, że… to nie jest moje życie, to mnie nie dotyczy. Musiałem więc podjąć decyzję… Gdybym nie przyszedł do Jezusa, nie miałbym zbawienia. On mnie uwalnia od wielu rzeczy i mogę mówić, że jestem Bożym dzieckiem. U znajomych chrześcijan pociągała mnie ich relacja z Bogiem – chciałem takiego życia".

"Chrystus był dla mnie jakimś świętym z ikony. Nie wiedziałam, że w Nim jest ratunek. Nikt mnie tego nie nauczył. Ale po wypadku, już po trzeciej operacji – zobaczyłam filmik z uzdrowieniem: człowiek wstał z wózka! Od razu widziałam, że w tym jest prawdziwy Bóg. Później sama zostałam uzdrowiona. Ale najbardziej jestem wdzięczna Bogu za uwolnienie. Wiele razy próbowałam naprawić siebie – rzucić nałogi, przejść terapię… A Bogu to zajęło dobę. Powiedziałam po prostu «Boże, nie radzę sobie». To, co radzę każdemu, to wyrzekanie się siebie. Może ciężko jest przyjąć prawdę, ale… po prostu się poddaj. Jak dziecko. Zanim zdarzy się coś trudnego."

"Zajmowałam się okultyzmem – prowadziłam firmę i brałam udział w szkoleniach, żeby doglądać interesu – w tym czasie doświadczałam różnych przejawów duchowości, wręcz namacalnych. Przez to wiem, że człowiek nie jest w stanie się przeciwstawić siłom duchowym po drugiej stronie mocy, jeśli za nim nie stoi Jezus. Pewnego razu usłyszałam głos pełen miłości i autorytetu: «A kto ci na to pozwolił?» Później zwiastował mi ewangelię mój znajomy – nawrócony nauczyciel tarota (Bóg ma poczucie humoru). Oddałam życie Bogu, zostałam uwolniona, uzdrowiona, Bóg naprawił moje relacje, ale najważniejsze jest, że spędzę wieczność ze Stworzycielem i że nie jestem nigdy sama, nie muszę się bać”.

"W moim domu rodzinnym zawsze był obecny Pan Bóg, ale moją wiarę tak naprawdę obudziła Ania – przyjaciółka na studiach. Widziałam, że jej relacja z Jezusem jest szczera i autentyczna, piękna i… zaraźliwa. Nauczyłam się, że można Jezusowi ufać w najprostszych codziennych rzeczach. Moje życie zmieniło się dzięki Jezusowi, a zaczęło się od przebaczenia – mojemu tacie, który zostawił nas, gdy byłyśmy małe z moją siostrą. Bóg mnie zmienił, zabrał moje kamienne serce pełne lęku i dał mi nowe, uzdrowił mnie. Od tego czasu zaczęłam słuchać Jezusa. Ma bardzo dziwne oczekiwania, to nietypowe sytuacje. Ale później widzę, że to najpiękniejsze, co mogłam zrobić”.

„Moje dzieciństwo nie było za wesołe. Alkohol, przemoc, napiętnowanie przez ojca. Mama była podporą, wychowywała mnie po katolicku. A jednak nie potrafiłem Boga znaleźć. Gdy przyjechałem do Warszawy, już całkiem o Nim zapomniałem. Błądziłem po omacku. Bóg mnie przygotował do przyjęcia ewangelii, zadawałem Mu wiele pytań. A w końcu: jeśli jesteś, to pokaż się. Kolega z pracy powiedział mi o Jezusie. Zacząłem wyrzucać z siebie grzechy, zalałem się łzami… Poczułem, jakbym po długim marszu zrzucił z siebie ciężki plecak. Zmieniło się wszystko po kolei: odeszły wulgaryzmy, używki, pornografia. Dostałem też mieszkanie, znów byliśmy razem z żoną. Płakaliśmy ze szczęścia. Narodził się nam drugi syn. Bóg uzdrowił moje relacje z rodzicami… To jest ta „wonność chrystusowa”.

„Szukałam Go od dziecka, ale z czasem doszłam do przekonania, że relacja z Nim jest dla wybrańców, nie dla mnie. Zmiana zaczęła się w liceum: pojechałam na trzydniowe rekolekcje, z odcięciem od telefonu, internetu. Doświadczyłam głębokiej miłości bożej. Zniknęły napady płaczu. Stwierdziłam, że w Bogu musi być coś więcej, ale jeszcze nie znałam koncepcji, że coś mam oddać Bogu. Później On uzdrowił moją relację z tatą; zmienił moje serce, postawę, zachowanie. Jestem też bardziej odważna. Bóg zaczął wydobywać ze mnie piękno. Pozwolił otworzyć się na Jego ojcowską miłość. Poznałam też innych uczniów Jezusa i zostałam napełniona Duchem Świętym, który zmienił moje czytanie Pisma.”